Δημήτρης Κουτσούμπας: «Το μήνυμα του Άρη Βελουχιώτη παραμένει ζωντανό και σήμερα»

Τέτοιες σημαντικές στιγμές καταγράφει η ιστορία και με την προσωπική συμβολή του Άρη. Από τη συντριβή των Ιταλών στα Ρυκά της Γκιώνας, ως την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Από τη μάχη του Κρικέλου, ως τη μάχη του Μικρού Χωριού και σε εκατοντάδες άλλες.

Ο Άρης, ο οποίος στις 2 του Μάη του 1943 τοποθετείται καπετάνιος του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ με στρατιωτικό αρχηγό τον δοξασμένο στρατηγό Σαράφη και αντιπρόσωπο του ΕΑΜ τον Αντρέα Τζήμα (Σαμαρινιώτη), αφιερώνει όλες τις δυνάμεις του με πάθος στον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας από τον χιτλερο-φασιστικό ζυγό. Σ’ αυτόν τον αγώνα ένας πρέπει να 'ναι ο νικητής κι ένας ο ηττημένος. Συνθηκολόγηση σημαίνει υποταγή.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ο ίδιος είπε στην ιστορική του ομιλία τη μέρα της Απελευθέρωσης εδώ στη Λαμία:

“Μια μαυρίλα πλάκωνε τον ελληνικό ορίζοντα. Κανείς δεν ήξερε τί θα έφερνε το αύριο και πώς θα ξεφεύγαμε από τη σιδερένια τανάλια που μας έσφιγγε. Κείνοι που ένιωθαν βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια. Κι εδώ πρέπει να στιγματιστεί μια άλλη ατιμία των ανθρώπων της 4ης Αυγούστου, που φεύγοντας, τους παράδωσε στα χέρια των καταχτητών. Μια άλλη μερίδα που ένιωθε, ασχολούνταν με τις μαύρες και άσπρες αγορές.

Έτσι, όλο το βάρος έπεσε πάνω σε μια χούφτα ανθρώπων, απ' αυτούς που τρώγανε καρπαζιές μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια και τις ασφάλειες, μα που φλέγονταν από ηρωισμό και ανδρεία και μέσα τους υπήρχε μια ζεστή ελληνική καρδιά κι έτρεχε στις φλέβες τους πραγματικό ελληνικό αίμα. Αυτοί άναψαν τον δαυλό κι έδωσαν το σύνθημα για τον ξεσηκωμό του Έθνους. Αυτοί που δώσανε το κουράγιο στους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη νέα Φιλική Εταιρία: το ΕAM. Βέβαια, ποιος θάτανε κείνος που μπορούσε να πιστέψει τότε. Ότι αυτή η φούχτα των ανθρώπων θα έφερνε στη χώρα μας τη μεγαλόπρεπη αυτή νίκη. Μα η υφή, η ψυχοσύνθεση, το σκαρί των ανθρώπων αυτών ήτανε τέτοιο. Παρά τις φυλακές, τους κατατρεγμούς, τις δολοφονίες, τα βασανιστήρια, τις ομαδικές εκτελέσεις και την τρομοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί οδηγούσαν ηρωικά και θαρραλέα τις μάζες στον δρόμο της λευτεριάς….”.

Σ’ αυτές τις δύσκολες και ταυτόχρονα ηρωικές συνθήκες έδρασε ο Άρης με μεγάλη ιδιοφυΐα. Όπως αποδείχτηκε υπήρξε γνώστης της τέχνης διεξαγωγής του πολέμου. Με σκέψη στρατηγική και σπάνια τακτική αντίληψη στο πεδίο της μάχης, που αιφνιδίαζε τους αντιπάλους του και τους έφερνε σε αδιέξοδο.

Συνδύαζε σωστά την προσωπική, την άφθαστη παλικαριά και την εφευρετικότητά του. Επαναστάτης ο ίδιος, αναδείχτηκε σε στρατηλάτη του λαϊκού στρατού.

Σκληρός και υπομονετικός στη βροχή και το κρύο, στην πείνα, στις κακουχίες, στην πορεία, υπόφερε καρτερικά και μοιραζόταν με τους αντάρτες του τις ίδιες δυσκολίες, δίνοντας πάντα το παράδειγμα. Να γιατί, ο Άρης στα μάτια του λαού, ήτανε θρύλος. Έτσι τον ήθελε, έτσι τον τραγούδησε.

Φίλες και φίλοι

συντρόφισσες και σύντροφοι

Ο Άρης ήταν κομμουνιστής. Κοσμοθεωρία του ήταν ο μαρξισμός-λενινισμός. Στο έδαφος αυτό αναπτύσσεται το οξυμένο ταξικό του αισθητήριο, δυναμώνει η ακλόνητη πίστη του στο δίκιο του λαού, αναπτύσσει την πολιτική διορατικότητα που τον χαρακτήριζε.

Αν και η αντίληψη του Άρη δεν ήταν απαλλαγμένη από τις αντιφάσεις της στρατηγικής του ΚΚΕ, είχε δίκιο που επέκρινε τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, υποστηρίζοντας την οργάνωση-συνέχιση του ένοπλου αγώνα. Άλλωστε, ο ίδιος είχε επισημάνει έγκαιρα τον ρόλο των Άγγλων.

Στην ομιλία του εδώ στη Λαμία, το 1944, είχε πει, όταν ακόμα δεν είχε συνειδητοποιηθεί ακόμα τι θα ακολουθούσε:

“Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στον λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε (...) Μα εμείς υποσχεθήκαμε στον λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος (...) Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό (...)”.

Η άποψη του Άρη για τη συμφωνία της Βάρκιζας, τον ρόλο των Βρετανών, την ανάγκη συνέχισης του ένοπλου αγώνα, δεν άργησε να επιβεβαιωθεί από την ίδια τη ζωή, καθώς ήταν μια αναγκαιότητα που πήγαζε από την όξυνση της ταξικής πάλης και τις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα κατά την απελευθέρωση το 1944.

Αυτή η ίδια αναγκαιότητα, οδήγησε στη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας το 1946, 8 μήνες μετά τον θάνατο του Άρη.

Φυσικά, οι προοπτικές νίκης του νέου ένοπλου αγώνα θα ήταν πολύ καλύτερες αν δεν είχαν υπογραφεί οι απαράδεκτες συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, αλλά κυρίως, αν είχαν αποφευχθεί λόγω διόρθωσης στη στρατηγική του ΚΚΕ.

Ζήτημα που δεν συνειδητοποίησε στο σύνολό του ούτε και ο ίδιος ο Άρης Βελουχιώτης, παρά τις σωστές επισημάνσεις και εκτιμήσεις του.

Ωστόσο, πρέπει να πούμε, πως θα ήταν πολύ περισσότερο σημαντική η συμβολή του Άρη, εάν πειθαρχώντας σε εκείνη την απόφαση του Κόμματος και ταυτόχρονα παλεύοντας μέσα από τις γραμμές του, για να γίνει κυρίαρχη η άποψή του, παρέμενε ζωντανός ώστε μερικούς μήνες μετά, το 1946, έθετε τις υπηρεσίες του, τις τεράστιες οργανωτικές, στρατιωτικές ικανότητες που είχε, τη μεγάλη πείρα του από τον ένοπλο αγώνα ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ, το κύρος που είχε μέσα στον ελληνικό λαό, στη διάθεση του Κόμματος και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Έτσι θα έβαζε κι αυτός το λιθαράκι του σε αυτό που αναδείχτηκε ο ΔΣΕ, σε έναν γνήσιο λαϊκό στρατό. Θα κατέθετε τη συμβολή του, δηλαδή, για την τελική νίκη του λαού ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες και εκμεταλλευτές.

Δυστυχώς, όμως, το Κόμμα, το κίνημα, ο ΔΣΕ στερήθηκαν έναν στρατιωτικό ηγέτη, που, ενδεχομένως, θα προφύλασσε το ΔΣΕ και από στρατιωτικά λάθη, αν και η τελική έκβαση δεν κρίθηκε κυρίως από αυτά.

Το δίδαγμα που βγαίνει από την ιστορία του Άρη μέσα στην ιστορία του Κόμματος, είναι ότι, μια λάθος απόφαση, μόνο μέσα από τη συλλογική επεξεργασία και πρακτική υλοποίηση αυτής μπορεί αποτελεσματικά να διορθωθεί.

Η ιστορία διδάσκει ότι η διόρθωση μιας λάθους γραμμής στρατηγικής, αλλά και μιας συγκεκριμένης απόφασης, ποτέ δεν έγινε κατορθωτή με μεμονωμένες ενέργειες αποστασιοποίησης από αυτήν.

Ταυτόχρονα, τα βαθύτερα διδάγματα αφορούν και τις συλλογικές ευθύνες των ανώτερων καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος, δηλαδή της ΚΕ και του ΠΓ.

Η έλλειψη συλλογικής λειτουργίας τους σε κρίσιμες περιόδους της ταξικής πάλης, εκμηδενίζει την ουσιαστική λειτουργία της βασικής, ανώτερης μορφής αποτελεσματικής συλλογικής οργάνωσης, της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού.

Η ίδια η απόφαση για τη Συμφωνία της Βάρκιζας, άλλωστε, δεν ήταν αποτέλεσμα μιας τέτοιας λειτουργίας συλλογικής συζήτησης και λήψης απόφασης.

Με βάση τα παραπάνω, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, τον Ιούλιο του 2011 αποφάσισε την επίσημη πολιτική αποκατάστασή του. Στη συνέχεια, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Κόμματος τον Ιούνη του 2018, συνεκτίμησε και νέα στοιχεία που είχε φέρει στο φως η ιστορική έρευνα και τα οποία έδειχναν ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία, όχι μόνο δεν προσέφερε στον Άρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση.

Έτσι εκτίμησε ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση και αποφάσισε την ολόπλευρη αποκατάστασή του, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.

Όσοι προσπάθησαν και προσπαθούν να καπηλευτούν την προσφορά του και το τραγικό τέλος του, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο Άρης ήταν κομμουνιστής. Έμεινε πιστός στο Κόμμα, πιστός στην ιδεολογία και τα ιδανικά του ΚΚΕ ως την τελευταία του πνοή.

Ο ίδιος ο Άρης έλεγε:

“Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνια αφάνταστη από καιρό σε καιρό, γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρον μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Έκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις και πάλη επαναστατική. Μιλούν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε μια κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα;

Τιμή μου μεγάλη και τιμή μεγαλύτερη στο ΚΚΕ ότι γλίτωσα από τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στο γκρεμό, με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο Κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο Κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απόμειναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση”.

Ο δρόμος λοιπόν της οργανωμένης πάλης μέσα από το ΚΚΕ, ήταν αυτός που δημιούργησε τον Άρη Βελουχιώτη.

Φίλες και φίλοι,

συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το παράδειγμα του Άρη, όπως συνολικά η Αντιφασιστική Νίκη των λαών, ένα μήνυμα προβάλουν: Να μην υποτάσσονται οι λαοί στον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.

Πραγματική διέξοδος από τον πόλεμο των καπιταλιστών μπορεί να δοθεί μονάχα αν αυτόν τον τελειώσουν οι λαοί με την πάλη τους, με όλα τα μέσα, με τους ίδιους να κάνουν κουμάντο στον τόπο τους.

Ευθύνη του ΚΚΕ είναι να ηγηθεί και να εμπνεύσει στην πάλη για την ανατροπή.

Κρατάμε όλα τα συμπεράσματα ως κόρη οφθαλμού, ιδιαίτερα σήμερα που το φιτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου έχει ανάψει για τα καλά.

Η σημερινή σχεδιασμένη και στοχευμένη αεροπορική και πυραυλική επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, φουντώνει τη φωτιά του πολέμου στη Μέση Ανατολή. Απειλεί με όλεθρο τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.

Η επίθεση βέβαια πραγματοποιήθηκε με το πρόσχημα του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, όμως πραγματικός στόχος είναι η επιβολή των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και τα άλλα κόμματα έχουν τεράστιες ευθύνες γιατί καλύπτουν τον εγκληματικό ρόλο του κράτους του Ισραήλ, στο όνομα του δικαιώματος στην αυτοάμυνα, όλοι τους διαχρονικά στηρίζουν τη στρατιωτική συνεργασία της χώρας μας με ένα κράτος-τρομοκράτη.

Σήμερα μάλιστα μαθαίνουμε ότι αεροσκάφος του Νετανάχιου προσγειώθηκε σε ελληνικό έδαφος. Αντιλαμβάνονται εκεί στην κυβέρνηση της ΝΔ σε τι κινδύνους μπλέκουν το λαό μας; Προφανώς και το αντιλαμβάνονται, αλλά είναι τόσο ταγμένοι στην υλοποίηση των σχεδιασμών των ΗΠΑ και του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ που δεν λογαριάζουν τίποτα..

Αυτές τις κρίσιμες ώρες που πολλαπλασιάζεται ο κίνδυνος εμπλοκής της χώρας μας σε πολεμικές περιπέτειες, ο λαός μας μπορεί να δυναμώσει την πάλη του. Να απαιτήσει την άμεση διακοπή των στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων της ελληνικής κυβέρνησης με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και να εκφράσει ακόμα πιο μαζικά την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό, στους λαούς του Ιράν, του Λιβάνου, της Συρίας, της Υεμένης, σε όλους τους λαούς της περιοχής που βρίσκονται στο στόχαστρο του Ισραήλ.

Σήμερα φίλες και φίλοι βρίσκεται σε εξέλιξη η μεγάλη αντιπαράθεση ΗΠΑ-Κίνας για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.

Σήμερα που δεδομένα δεκαετιών ανατρέπονται, συμφωνίες σπάνε και συμμαχίες αναδιατάσσονται, καθώς κάθε ιμπεριαλιστικό μπλοκ και κάθε αστική τάξη μέσα σε αυτά, προσπαθεί να αποσπάσει για τον εαυτό της το μεγαλύτερο δυνατό κομμάτι της λείας από το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Αυτό επιδιώκει για τον εαυτό της και η άρχουσα τάξη της χώρας μας και αυτό ακριβώς υπηρετεί η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που απολαμβάνει -ιδιαίτερα σε αυτά τα ζητήματα- τη στήριξη ή τη βολική αφωνία όλων των υπολοίπων κομμάτων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του συστήματος.

Εκεί αποσκοπούσαν και τα ταξίδια του Πρωθυπουργού τις προηγούμενες μέρες. Τη μια στην Οδησσό της Ουκρανίας, για την ανοικοδόμηση της οποίας έχουν ήδη βγάλει τα μαχαιροπίρουνα ελληνικοί κατασκευαστικοί, ενεργειακοί και άλλοι όμιλοι.

Την άλλη στη Μολδαβία, για την οποία επίσης προωθείται η ένταξη στην ΕΕ και από την οποία θα περνά ο σχεδιαζόμενος “Νότιος” ενεργειακός διάδρομος, ένας διάδρομος που θα ξεκινά από την Αλεξανδρούπολη και θα καταλήγει στην Οδησσό, με σκοπό την απεξάρτηση όλων αυτών των χωρών από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Και την επόμενη στη Σουηδία, στην περιβόητη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Εκεί όπου αρχηγοί κρατών, υπουργοί, πολιτικοί, τραπεζίτες, άλλοι μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφοι συναντιούνται σε κάτι πολυτελή θέρετρα και συζητάνε, υπό άκρα μυστικότητα, για τα μεγάλα ζητήματα του πλανήτη, χωρίς να δίνουν σε κανέναν λογαριασμό για το τι αποφασίζουν...

Γιατί, για να μετατρέψει την χώρα σε στρατιωτικό, εμπορικό και ενεργειακό κόμβο, από την οποία ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα, παρά μόνο κάποια αρπακτικά, ελληνικοί μονοπωλιακοί όμιλοι, έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά.

Η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ξοδεύουν υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς που καμία σχέση δεν έχουν με την άμυνα της χώρας, αλλά προορίζονται για τη συμμετοχή σε αποστολές, πολέμους και επεμβάσεις ακόμα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Μάλιστα, ο κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να πάει στα τέλη του μήνα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου αναμένεται να αποφασίσουν τη δέσμευση του 5% του ΑΕΠ κάθε κράτους-μέλους για πολεμικές δαπάνες, λεφτά που θα λείψουν από τους λαούς και τις ανάγκες τους.

Έχουν μάλιστα αναλάβει ρόλο πρωτοπαλίκαρου στους σχεδιασμούς και στις συγκρούσεις στις οποίες συμμετέχουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Αδειάζουν τις αποθήκες όπλων του ελληνικού στρατού για να τα στέλνουν στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι της Ουκρανίας.

Σε πλήρη αντίθεση με το αίσθημα του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει να στηρίζει το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, που οδηγεί τον λαό της Γάζας στον αφανισμό.

Αρνείται να πάρει πρωτοβουλίες, αξιοποιώντας και την ιδιότητα του μη μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, για να πάψει ο αποκλεισμός και να σταματήσει η σφαγή. Αρνείται να σταματήσει τη στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ. Αρνείται να υλοποιήσει την ομόφωνη απόφαση της ελληνικής Βουλής από το 2015, που προβλέπει την αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967.

Κι επειδή όλα αυτά, αρχικά τα αιτιολόγησαν με το γνωστό πρόσχημα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας και του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού, μήπως έχουν να πουν κάτι τώρα, που ο ίδιος ο Νετανιάχου παραδέχθηκε ότι στηρίζει τους “πραγματικούς τζιχαντιστές” τρομοκράτες στη Γάζα, απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση;

Μάλλον καταπίνουν τη γλώσσα τους για μία ακόμη φορά… Έχουν σπείρει σε ολόκληρη τη χώρα αμερικανοΝΑΤΟϊκές πολεμικές βάσεις, διαθέτουν στρατιωτικές εγκαταστάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια και όλες τις υποδομές της χώρας στους συμμάχους τους, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και στο κράτος δολοφόνο του Ισραήλ, κάνοντας τις πόλεις μας πολεμικά ορμητήρια σε βάρος άλλων λαών και στόχους αντιποίνων.

Την ίδια στιγμή ο λαός ακούει πάλι σήμερα ότι πρέπει να βάλει “τα κεφάλια μέσα”, να “κάνει κι άλλη υπομονή” και να δεχθεί να πληρώσει για τους νέους στόχους του κεφαλαίου που τους παρουσιάζουν ως “εθνικούς στόχους”, συγκεκριμένα για τη στροφή στην πολεμική οικονομία.

Όλα τα παραπάνω, ο λαός και η νεολαία της περιοχής, όλης της χώρας, όχι απλά πρέπει να τα απορρίψουν, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να τα αντιπαλέψουν αποφασιστικά και να βάλουν μπροστά τις δικές τους ανάγκες.

Για μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και της σύνταξης.

Για τη στήριξη των βιοπαλαιστών αγροτών που ασφυκτιούν με το αυξημένο κόστος παραγωγής, τις συνέπειες της νέας ΚΑΠ.

Για τα σχολεία των παιδιών μας που πρέπει να είναι σύγχρονα και ασφαλή με όλους τους καθηγητές και δασκάλους.

Για τα νοσοκομεία, τις δομές υγείας που χρειάζεται να έχουν γιατρούς, νοσηλευτές και σύγχρονο εξοπλισμό.

Για τη στήριξη των απολυμένων της ΛΑΡΚΟ που έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα και συνεχίζουν με το κεφάλι ψηλά.

Για να παρθούν εδώ και τώρα μέτρα αποκατάστασης των πλημμυροπαθών της Φθιώτιδας και αλλού, που ακόμα περιμένουν τις αποζημιώσεις. Και άλλα πολλά...

Σήμερα, φίλες και φίλοι, χρειάζονται αγώνες, χρειάζονται πολιτικές επιλογές που θα στέκονται στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, εκεί που βρίσκονται οι λαοί και τα συμφέροντά τους απέναντι από τους εκμεταλλευτές και τις συμμαχίες τους.

Αγώνες που θα σηκώνουν ψηλά τη σημαία της αλληλεγγύης, που δεν θα δίνουν το “πράσινο φως” για να ματώνει ο λαός, αλλά και να γίνεται “θύτης” άλλων λαών. Αγώνες που τελικά θα σημαδεύουν το σύστημα που γεννά φτώχεια και πολέμους...

Μέσα από αυτούς τους αγώνες μπορεί ο λαός να αποκρούσει τη συνολική επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη φυσικά της βολικής αντιπολίτευσης των άλλων.

Σήμερα χρειαζόμαστε αγώνες που θα αναδεικνύουν τον πραγματικό, άδικο, ταξικό χαρακτήρα του σημερινού κράτους. Να κερδίζει έδαφος η γραμμή που ξεκαθαρίζει ότι αυτό το κράτος δεν είναι, ούτε θα γίνει ποτέ “κοινωνικό” και “κράτος δικαίου”, γιατί είναι ένα κράτος ταξικό, βάρβαρο και αντιλαϊκό και σε καιρό ειρήνης και σε καιρό πολέμου…

Γι’ αυτό και δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται όσες συγκολλήσεις κομμάτων της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας κι αν γίνουν, όσους δήθεν “σωτήρες” και “μεσσίες”, όσους πρώην κι αν βγάλουν από τη ναφθαλίνη… αφού πρώτα επιστρέψουν από τα διάφορα ινστιτούτα, πανεπιστήμια-ναυαρχίδες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, όπου πήγαν για μετεκπαίδευση.

Αυτό το εχθρικό για το λαό κράτος δεν εξανθρωπίζεται με χρεοκοπημένα αφηγήματα για έναν “δημοκρατικό καπιταλισμό”, που σήμερα παρουσιάζονται από ορισμένους ως “νέος πατριωτισμός”!

Μόνον ανατρέπεται, μαζί με το σύστημα του κέρδους που όλοι αυτοί έχουν ταχθεί να υπηρετούν, από τον ίδιο το λαό και τη νεολαία.

Γιατί είναι ένα κράτος ικανότατο στο να θωρακίζει τα κέρδη των λίγων και γι' αυτό είναι ανίκανο να προστατεύει τον λαό σε φυσικές και άλλες καταστροφές, να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας στον σιδηρόδρομο για να μπορούσαν να βρίσκονται σήμερα ανάμεσά μας οι 57 αθώες ψυχές που χάθηκαν στο έγκλημα των Τεμπών.

Μπροστά στον λαό και τη νεολαία της Λαμίας που βγήκε μαζικά στους δρόμους και πραγματοποίησε τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει σε αυτή την πόλη, δεσμευόμαστε και πάλι.

Το ΚΚΕ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, για να μη συγκαλυφθούν οι ευθύνες, να μην πέσουν “στα μαλακά” οι υπαίτιοι.

Θα συνεχίσουμε να αναδεικνύουμε τον πραγματικό ένοχο, αυτόν που όλοι οι άλλοι -κυβέρνηση και βολική αντιπολίτευση- επιχειρούν να συγκαλύψουν και με τις προτάσεις που κατέθεσαν. Δηλαδή, την πολιτική που θυσιάζει την ανθρώπινη ασφάλεια στον βωμό του κέρδους, τις κατευθύνσεις της ΕΕ για την απελευθέρωση και ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου που υλοποίησαν όλες οι κυβερνήσεις.

Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ώστε ο λαϊκός παράγοντας, ο μόνος που έχει πραγματικά στριμώξει την κυβέρνηση της ΝΔ και στο συγκεκριμένο ζήτημα, να είναι αυτός που θα βάλει τελικά τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, για να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, για να μη ζήσουμε ξανά νέα “Τέμπη”.

Συνεχίζουμε τον αγώνα. Πιο πολλοί και πιο μαχητικά. Πάντα μπροστά για το δίκιο του λαού. Για να δικαιωθούν οι θυσίες των χιλιάδων ανώνυμων και επώνυμων συντρόφων μας, ανάμεσά τους και ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης, τον οποίο τιμούμε σήμερα.

Η διέξοδος βρίσκεται μόνο στην ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που μας πνίγει σήμερα από παντού, για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Για την πραγματική εξουσία, όπου μόνον ο λαός θα είναι κυρίαρχος, με ειρήνη, ευημερία, δουλειά, αξιοπρέπεια, ανώτερο πολιτισμό, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Τιμή και δόξα στον πρωτοκαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη!

Τιμή και δόξα στο ηρωϊκό Κόμμα του, το ΚΚΕ!