Η τραγωδία του Εμ. Μακρόν - Jean- B. Wautier

Όταν ανήλθε στην εξουσία το 2017, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ορκίστηκε να ενώσει τη χώρα και να αναζωογονήσει την οικονομία της που αντιμετώπιζε δυσκολίες. Αλλά καθώς γινόταν ολοένα και πιο απομονωμένος και ιδεολογικά ασυνάρτητος, η αρχική υπόσχεση της προεδρίας του έδωσε τη θέση της στην πόλωση και την οργή, με τους ψηφοφόρους να ωθούνται σε πιο ριζοσπαστικές εναλλακτικές λύσεις.

ΛΟΝΔΙΝΟ – Πριν από σχεδόν ένα χρόνο, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν πήρε μια από τις πιο κρίσιμες αποφάσεις από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 2017. Η έκκλησή του για πρόωρες εκλογές στην Εθνοσυνέλευση, που θεωρήθηκε από πολλούς ως μια απεγνωσμένη ρίψη ζαριών, ακολούθησε τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του Ιουνίου 2024, στις οποίες ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός (RN) της Μαρίν Λεπέν πέτυχε ένα μέχρι τότε άγνωστο επίπεδο υποστήριξης. Το στοίχημα του Μακρόν απέδωσε, τουλάχιστον με την έννοια ότι σταμάτησε την άμεση δυναμική του RN. Για πολλούς, ωστόσο, σηματοδότησε επίσης μια μοιραία αποδυνάμωση της προεδρίας του.

Πώς μειώθηκε τόσο γρήγορα η θέση του Μακρόν στους Γάλλους; Άλλωστε, το 2017, χαιρετίστηκε ως πολιτικό παιδί-θαύμα : νέος, λαμπρός και αναζωογονητικά αμόλυντος από κομματικές εξαρτήσεις. Ο Economist τον ανακήρυξε «ελπίδα της Γαλλίας, της Ευρώπης και των κεντρώων παντού», ενώ οι Financial Times επαίνεσαν τη φιλοδοξία του που θυμίζει ντε Γκωλ. Ο Μακρόν φαινόταν σαν ο μεταρρυθμιστής τεχνοκράτης που μπορούσε να ενώσει μια διαλυμένη χώρα, να υπερκεράσει τους εξτρεμιστές και από τις δύο πλευρές και να αναζωογονήσει την μακροχρόνια στάσιμη οικονομία της Γαλλίας. Ήταν, εν ολίγοις, ο άνθρωπος που μπορούσε να τα κάνει όλα – και με στυλ.

Η αντίθεση μεταξύ της αρχικής υπόσχεσης του Μακρόν και