Δώδεκα χρόνια Μητσοτάκης ή νέα μεταπολίτευση;
Η κατάσταση στον αριστερό και προοδευτικό χώρο αντί να βελτιώνεται, χειροτερεύει.
Το γεγονός αποτυπώνεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, αφού ο κατακερματισμός και η πολυδιάσπαση του χώρου, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Ταυτόχρονα, οι μετρήσεις δείχνουν ότι η επιρροή των κομμάτων του αριστερού και προοδευτικού χώρου συρρικνώνεται συνεχώς.
Το υφιστάμενα κόμματα αδυνατούν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των ιστορικών στιγμών και αρνούνται να αναλάβουν συνθετικές πρωτοβουλίες μένοντας τελικά απλοί παρατηρητές.
Οι παραγοντισμοί, η περιχαράκωση και η αυτοαναφορικότητα προς το παρόν, εμποδίζουν θετικές εξελίξεις.
Από την άλλη στις περισσότερες δημοσκοπήσεις η προοπτική των πολιτικών συνεργασιών του προοδευτικού χώρου κερδίζει συνεχώς έδαφος. Ακόμα και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ που «στρουθοκαμηλίζει», σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι προκρίνουν την έναρξη διεργασιών-συζητήσεων με την Αριστερά.
Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τότε το «καθεστώς Μητσοτάκη» θα αναπαράγεται για άλλα 2 + 4 χρόνια. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να προκύψει το πρωτοφανές: Να έχουμε κυβέρνηση της Δεξιάς (ενδεχομένως και με ακροδεξιές εφεδρείες) για τα επόμενα 6 χρόνια και 12 συνολικά (2019-2031).
Αρκετοί πήραμε το θάρρος, να καταθέσουμε συγκεκριμένες προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης καταθέτοντας ένα οδικό χάρτη που προβλέπει «τραπέζι διαλόγου», προγραμματική συμφωνία και προοπτική εκλογικής και πολιτικής συμπόρευσης για τα κόμματα του αριστερού και προοδευτικού χώρου με την παρουσία της κοινωνίας.
Μέχρι τώρα είτε δεν εισακουστήκαμε, είτε οι πρωτοβουλίες έμειναν στα λόγια.
Συνεπώς, είναι η ώρα να δράσουμε παρακινούμενοι από τις αρχές και τις αξίες μας ως αριστεροί και δημοκράτες πολίτες υπερβαίνοντας την ατολμία και απροθυμία των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών.
Είναι η ώρα να περιφρουρήσουμε την κοινή λογική.
Τώρα είναι ο χρόνος που επιτρέπει τις διεργασίες. Η ΝΔ και ο κ.Μητσοτάκης λόγω της δημοσκοπικής-κυβερνητικής φθοράς, της υπόθεσης των Τεμπών που είναι στην επικαιρότητα αλλά και λόγω των «εκκρεμοτήτων» στο μοίρασμα της «πίτας» από τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας(ΤΑΑ), δεν μπορεί να κάνει για τους επόμενους μήνες εκλογές. Από τα τέλη του χρόνου όμως, μπαίνουμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.
Υπάρχει ένα «παράθυρο εξαμήνου» μέσα στο οποίο πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να προκύψει πολιτικό αποτέλεσμα.
Οι κομματικά περιφρουρημένες εκδηλώσεις, που κοιτούν «μέσα(στα κόμματα) και πίσω (στο χρόνο)» δεν έχουν καμία ιδιαίτερη απήχηση(βλ. κομματικές εκδηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειακά συνέδρια ΠΑΣΟΚ, συναυλίες ΚΚΕ κλπ.). Πρόκειται για γεγονότα με τα οποία η κοινωνία ελάχιστα ή περιστασιακά ασχολείται.
Αν τα κόμματα ως «βαριοί και αργοί» μηχανισμοί δεν μπορούν, τότε τα μέλη τους, οι ψηφοφόροι τους, αλλά και οι πολίτες, οφείλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες κοινής παρέμβασης και δράσης.
Όσοι θέλουν και μπορούν πρέπει να εκκινήσουν τον διάλογο, για να παροτρυνθούν και εκείνοι που δειλιάζουν ή δεν τολμούν, να συμμετέχουν.
Οφείλουμε λοιπόν, να υπερβούμε τις κομματικές μας ταυτότητες για το συμφέρον του προοδευτικού χώρου και κατ ΄επέκταση της κοινωνική πλειοψηφίας.
Χρειαζόμαστε παντού «ανοιχτές πρωτοβουλίες πολιτών», που θα έρθουν να εκθέσουν και να εκτεθούν: Να πούμε τις απόψεις μας, να ακούσουμε τον άλλο ανεξάρτητα από τη νκομματική του αφετηρία και να συνδιαμορφώσουμε την πολιτική πρόταση «από τα κάτω». Μόνο έτσι θα αντιληφθούν και οι ηγεσίες που «αργούν» ότι η κοινωνία είναι πιο μπροστά από αυτούς. Μόνο έτσι θα γίνει αντιληπτό ότι το παλιό πολιτικό σύστημα έχει «κάνει τον κύκλο του» και χρειαζόμαστε να επαναπροσδιοριστούμε ιδεολογικά, προγραμματικά, οργανωτικά στις νέες συνθήκες, γνωρίζοντας ότι στην πολιτική παρθενογένεση δεν υπάρχει.
Και τότε είναι βέβαιο, ότι και τα κόμματα θα ακολουθήσουν και θα αλλάξουν. Γιατί πρέπει να αλλάξουν.
Το «κίνημα των Τεμπών» δείχνει το δρόμο και για αυτό έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Κομματικά υπερβατικό, με έντονο το αξιακό και συναισθηματικό φορτίο, βαδίζοντας στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης πρέπει να αποτελέσει το παράδειγμα για την «νέα μεταπολίτευση». Μόνο του όμως δεν αρκεί. Πρέπει να εμπλουτιστεί από τα κάτω και να βαδίσει στις θετικές κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, για να μην πέσει στον κίνδυνο της μονοθεματικότητας.
Χρειαζόμαστε ανοιχτές πρωτοβουλίες για το ζήτημα της ακρίβειας, της στέγασης, για την ψηφιακή επανάσταση, την εργασία και την τεχνητή νοημοσύνη, για την οικολογία και για το μεταναστευτικό, για τα εθνικά θέματα. Χρειάζεται να συγκροτήσουμε πρωτοβουλίες για να σταματήσει ο πόλεμος και με διαδικτυακές και δια ζώσης συναντήσεις, με πανεπιστημιακούς, με ανθρώπους των κινημάτων, με αγωνιστές από όλο τον κόσμο που κουβαλάνε την διεθνή εμπειρία, να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε. Χρειαζόμαστε ένα ανοιχτό σοκ συμμετοχής, δημοκρατίας και δράσης.
Χρειαζόμαστε κοινό συντονισμό με προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου, που θα μπορέσουν να απευθυνθούν και στα κόμματα και θα λειτουργήσουν ως ιμάντας μεταφοράς των θέσεων και των ιδεών. Χρειαζόμαστε κινήσεις συμμετοχής και δημοκρατίας με ανοιχτές και πλατιές διαδικασίες που μοναδικό προαπαιτούμενο για τους συμμετέχοντες θα είναι, να έχουν αντιφασιστικό και αντιδεξιό-αντινεοφιλελεύθερο προσανατολισμό.
Χρειαζόμαστε ένα αλλά και πολλά «Μέτωπα Δημοκρατίας» για να φέρουμε στο προσκήνιο όλους όσους αισθάνονται, ότι μέχρι σήμερα η φωνή τους δεν φτάνει «ψηλά».
Τώρα είναι η ώρα να αναμετρηθούμε με τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά μας και να «φύγουμε μπροστά».
Τώρα είναι η ώρα να παλέψουμε εάνντι στη Δεξιά για «Δημοκρατία παντού για μια δίκαιη κοινωνία».
(Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος -Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ)
Content Original Link:
" target="_blank">
