Όταν, δε, ξεκίνησε να μιλάει για τις εικόνες «των μητέρων που αγκαλιάζουν τα άψυχα σώματά τους, χαϊδεύουν τα μαλλιά τους, τους μιλάνε, τους ζητούν συγγνώμη», ο Μανσούρ δεν άντεξε και έβαλε τα κλάματα λέγοντας προς τον προεδρεύοντα «έχω κι εγώ εγγόνια. Ξέρω τι σημαίνουν για τις οικογένειές τους και το να βλέπεις την κατάσταση των Παλαιστινίων χωρίς να έχουμε την καρδιά να κάνουμε κάτι είναι πέρα από την αντοχή οποιουδήποτε φυσιολογικού ανθρώπου».
