Οι αχρείαστες συγκρίσεις και η ουσία που χάνεται

Την περασμένη Κυριακή (8/6), Κάρλος Αλκαράθ και Γιάνικ Σίνερ μας χάρισαν έναν τελικό τον οποίον θα μνημονεύουμε για αρκετό καιρό. Ωστόσο, ως είθισται να συμβαίνει μετά από κάτι τόσο όμορφο ακολουθεί το υπερβολικό, το…αχρείαστο που έχει ως (τελικό) σκοπό να “χαλάσει” αυτό που απολαύσαμε. 

Αναφέρομαι φυσικά στις συγκρίσεις με το παρελθόν. Από την επόμενη κιόλας ημέρα, αν όχι από την ίδια στιγμή που ολοκληρώθηκε ο τελικός, άρχισαν οι συγκρίσεις αν ο τελικός ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών, με ποιον τελικό πρέπει να συγκριθεί και αν Σίνερ ή Αλκαράθ θα μπορούσαν να κερδίσουν τον Ράφα Ναδάλ, όταν ο Ισπανός μεσουρανούσε στο Roland Garros.

Το πιο τρομακτικό είναι ότι αυτές οι συγκρίσεις δεν γίνονται μόνο από τον κόσμο που παρακολουθεί τένις, που στο κάτω κάτω τέτοιες (καφενειακές) συζητήσεις τις περιμένεις, αλλά από πρώην τενίστες, αναλυτές και γενικά ανθρώπους που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, μικρή ή μεγάλη δεν έχει