Μήπως ο Ολυμπιακός έφαγε αμάσητη τη «φόλα» του Παναθηναϊκού
Εξηγούμαι:
Υπήρχε μια ομάδα, με όλη τη σημασία της λέξης. Λίγοι πρωταγωνιστές αλλά ταπεινοί, αρκετοί δευτεραγωνιστές και φερέλπιδες «μάγοι». Συνολικά ένα χαμηλό μπάτζετ συγκριτικά με τον ανταγωνισμό. Αρμονικό δεμένο όμως χαρμάνι όπου έπαιζαν όλοι για έναν (ή τέλος πάντων για τους σκόρερς) και καθένας για όλους. Δίχως υπερβολές και αρχηγιλίκια με αυτοθυσία και αλληλοκαλύψεις… δίχως αύριο.
Κι ένας μαέστρος, γνώστης της δουλειάς του, διορατικός και με ευρύ περισκόπιο που «τσιμπολογούσε» φιντάνια και ωριμότερους, που όταν μπαίναν στην ορχήστρα του μεταμορφώνονταν σε… λίρα εκατό.
Όλοι τους θαύμαζαν και τους παραδέχονταν ακόμα κι όταν… έχαναν!
Και μετά… έφυγε ο Σλούκας ή τον άφησαν να φύγει και πήγε εκεί… που δεν έπρεπε για εκείνους, εκεί που κούμπωνε όμως απολύτως για τον Παναθηναϊκό.
Πάνω του, χτίστηκε μια ομάδα ακριβών αστέρων που στο καλημέρα της, έφερε και την ντόπια και τη μεγάλη ευρωπαϊκή κούπα. Αυτή δηλαδή που έλειπε… από τους ερυθρόλευκους.
Ο αιώνιος έβαλε στον αιώνιο πιεστικά ζόρια…
Κι έτσι ο Ολυμπιακός αποφάσισε να γίνει… κάτι σαν αυτόν τον Παναθηναϊκό.
Ακριβά συμβόλαια, πολλοί παίκτες, σχεδόν δύο για κάθε θέση… ανατροπή της προηγούμενης φιλοσοφίας και των ισορροπιών.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, προφανώς συμφώνησε, δεν ξέρω πόσο πεπεισμένος, να λειτουργήσει υπό τα νέα δεδομένα.
Ο Αταμάν έχει δείξει ότι αυτό είναι το… φαγητό του. Μόνο που κάθε φούρνος βγάζει το δικό του ψωμί όπως και κάθε ορχήστρα έχει τον δικό της ήχο της.
Παρά ταύτα ο Ολυμπιακός είναι σε θέση να πάρει το εγχώριο πρωτάθλημα και να σώσει μια καταστροφική όπως εξελίσσεται, υπό την παρούσα θέαση, χρονιά.
Τα «φάλτσα» όμως γύρω του είναι πολλά.
Content Original Link:
" target="_blank">
