Στην εποχή του Στεφ Κάρι δεν δίνεις το καλύτερο σου συμβόλαιο σε παίκτες στιλ Βεζένκοφ

Σε αυτό το περιβάλλον, όσο κι αν εκτιμάται η τεχνική, η συνέπεια και το σουτ του Σάσα Βεζένκοφ, δεν δικαιολογείται να τα περιμένεις όλα από έναν παίκτη που δεν μπορεί να δημιουργήσει για τον εαυτό του ή για άλλους όταν καίει η μπάλα. Είναι ένας εξαιρετικός ρολίστας-σκορερ σε ένα δομημένο σύστημα, αλλά δεν είναι ο ηγέτης τύπου Final Four, ούτε αυτός που παίρνει την τελευταία επίθεση, ούτε εκείνος που θα σηκώσει το βάρος όταν όλα καταρρέουν.

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε top-αμοιβή για έναν παίκτη second-tier ρόλου σε επίπεδο ηγεσίας. Και στη σύγχρονη EuroLeague –που πια μοιάζει περισσότερο με NBA από ποτέ– αυτό το mismatch κοστίζει τίτλους. Σήμερα, τα χρήματα πηγαίνουν στους δημιουργούς, στους decision makers, στους δολοφόνους clutch στιγμών. Ο Βεζένκοφ δεν είναι τέτοιος. Και γι’ αυτό, δεν είναι “παίκτης Κάρι εποχής” – όσο καλός κι αν είναι.

Ο Στεφ Κάρι, ο Κόμπε Μπράιαντ, ο Μάικλ Τζόρνταν και ο Λούκα Ντόντσιτς θεωρούνται (θεωρούνταν) παίκτες με clutch DNA, γιατί παίρνουν την κρίσιμη απόφαση, το κρίσιμο σουτ και δεν λυγίζουν από την πίεση. Αντίθετα, υπάρχουν παικταράδες που είναι εξαιρετικοί στη διάρκεια του αγώνα αλλά στα τελευταία λεπτά «σβήνουν», δείχνοντας ότι ίσως δεν έχουν αυτό το ένστικτο.