Αυτό που έλειψε και λείπει από τον Ολυμπιακό
Φέτος ο Ολυμπιακός στην Ελλάδα δεν είχε αντίπαλο ενώ και ευρωπαϊκά κινήθηκε ικανοποιητικά.
Δύναμη του η ομαδικότητα και αλληλοκάλυψη των παικτών, η αποτελεσματικότητα μπροστά αλλά και το κατέβασμα των ρολών στο τέρμα, η πειθαρχία και η ρέντα.
Πηγή των παραπάνω, πέρα από την ποιότητα των παικτών, το σταθερό και ακριβοδίκαιο πνεύμα… Μεντιλίμπαρ.
Ούτε φανφάρες, ούτε μεγαλοστομίες, ανάλογα με το ποιοι είμαστε και που φτάνουμε, και φυσικά και τον αντίπαλο, έτσι παίζουμε.
Όχι ανούσια πασάκια στην άμυνα, τρεξίματα πολλά στο κέντρο, πίεση και παγίδες στους αντίπαλους αμυντικούς και η μπάλα στον κατάλληλο άνθρωπο που θα τη στείλει στα δίχτυα.
Όλα τα παραπάνω επιλέγοντας για ποδοσφαιριστές όσους τα δίνουν όλα, τουλάχιστον αυτά που μπορούν.
Αυτό που λείπει «τραγικά» από τον Ολυμπιακό είναι η το γλυκό πόδι, η καλή σέντρα, το φαρμακερό φάουλ, το καλοχτυπημένο κόρνερ.
Ακόμα και ο ακούραστος Ροντινέι δεν τα καταφέρνει, ούτε ο υπεπολύτιμος Τσικίνιο, ο διάβολος Ζέλσον, η μηχανή Έσε και… πάει λέγοντας.
Για να μη μιλήσω για Ορτέγκα, Κοστίνια και σία, ακόμα και Βέλντε, που θαρρείς και κλείνουν τα μάτια όταν σεντράρουν.
Πάνε χαμένα αμέτρητα φάουλ, κόνερ, γρήγορες και εμπνευσμένες αντεπιθέσεις… μη σας πω και πέναλτι.
Βέβαια ο Ολυμπιακός τα καταφέρνει χάρις την αυτοθυσία των παικτών του, το πρέσινγκ των επιθετικών, και το γέμισμα του κέντρου με μαχητές, που κρατούν τις γραμμές δεμένες, κι έτσι οι αμυντικοί λειτουργούν με ψυχραιμία και αποτέλεσμα. Και βέβαια μην ξεχνάμε στις σταθερές Τζολάκης και Ελ Κααμπί.
Επίσης η δουλειά που γίνεται στους νέους, ενδεχομένως, να έκανε τελικά και τη διαφορά στη φετινή χρονιά.
Μπορεί η «κομπίνα» στο φάουλ με το γκολ, που ήρθε επιτέλους στον τελικό Κυπέλλου να σκέπασε κάπως το θέμα, η αδιαμφισβήτητη παρουσία του πάντως είναι καίρια και κάποια στιγμή, ειδικά στο νέο, φιλόδοξο και απαιτητικό ταξίδι της Ευρώπης, θα κοστίσει.
Content Original Link:
" target="_blank">
