Το Κονκλάβιο και 12 μικροί Πάπες

Ελλείμματα: Προβληματίζει το ότι δεν διαθέτει επικοινωνιακό χάρισμα και απήχηση στον λαό και ίσως δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τη δημοφιλία του Φραγκίσκου.

Συμπέρασμα: Η υποψηφιότητά του είναι σημαντική αν επικρατήσει το κριτήριο μεγαλύτερης διείσδυσης του Ρωμαιοκαθολικισμού στην Ασία, καθώς και το να υπάρξει συμβιβαστική λύση συνέχειας της παρακαταθήκης Φραγκίσκου, αλλά χωρίς ακρότητες.

Λουίς Αντόνιο Τάγκλε

Ποιος είναι: Γεννημένος σε μια ευκατάστατη οικογένεια των Φιλιππινών, ο Τάγκλε έχει κινεζική καταγωγή μέσω της μητρικής γιαγιάς του. Μικρός ήθελε να γίνει γιατρός και αναφέρεται στην ιεροσύνη του ως σε ένα «αστείο» που του έπαιξε η Θεία Πρόνοια. Με θεολογικές σπουδές στη Μανίλα και την Ουάσινγκτον έχει ειδικευθεί στη συνοδικότητα.

Πλεονεκτήματα: Έχει το μεγαλύτερο επικοινωνιακό χάρισμα, όπως ο Φραγκίσκος. Ενίοτε οι θείες λειτουργίες, στις οποίες προΐσταται, έχουν παραδοσιακά φιλιππινέζικα χαρακτηριστικά, όπως χορούς και ενδυμασίες με φανταχτερά χρώματα. Δεν διστάζει να χορεύει με νέους στο πλαίσιο της κουλτούρας των Φιλιππινών, αλλά και να τελεί τη Θεία Λειτουργία με τρόπο που αντλεί από φιλιππινέζικες παραδόσεις, όπως ο χορός Καρακόλ των ιθαγενών Καβίτε ή η χρήση τρομπετών. Έχει επίσης αξιοποιήσει Φιλιππινέζους ίνφλουενσερς για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Ασία. Όπως ο Φραγκίσκος, ο Τάγκλε διαθέτει εκτεταμένη ποιμαντική και διοικητική εμπειρία και μάλιστα υπερτερεί σε θεολογική κατάρτιση. Στα πρώτα χρόνια της παποσύνης του Φραγκίσκου θεωρείτο ότι ήταν ο ευνοούμενός του και προαλειφόμενος ως διάδοχος. Τοποθετήθηκε πρόεδρος της Caritas Internationalis (2015-2022), γεγονός που του προσέδωσε πολύτιμη διοικητική εμπειρία σε μέγιστο φιλανθρωπικό οργανισμό.

Ελλείμματα: Του αφαιρέθηκε πρόωρα η προεδρεία της Caritas, γεγονός που έχει ερμηνευθεί ως απώλεια της εύνοιας του Φραγκίσκου. Δεν έχει εμπλακεί σε μείζονα σκάνδαλα, όμως έχει πέσει μια σκιά στις διοικητικές του ικανότητες.

Πνευματικότητα: Η Λατινοαμερικανική Θεολογία της Απελευθέρωσης με έμφαση στον ιθαγενισμό είναι μία από τις θεολογικές επιδράσεις του μαζί με τη Θεολογία της συνοδικότητας. Πρόκειται μάλιστα για αυθεντικό Ασιάτη ιθαγενή, ενώ ο Φραγκίσκος ήταν απόγονος Ιταλών μεταναστών. Ταυτοχρόνως, όπως ακριβώς και ο Φραγκίσκος, ο Τάγκλε είναι Ιησουίτης και γνωρίζει να συνδυάζει το επικοινωνιακό χάρισμα με αμείλικτη διοίκηση, όπως ο Φραγκίσκος στα πρώιμα χρόνια του στην Αργεντινή. Θεολογικώς, ανήκει στην εκκλησιαστικώς προοδευτική «Σχολή της Μπολόνια».

Ιδεολογία: Θεωρεί ότι ο Φραγκίσκος δεν έφερε μια καινούργια επανάσταση, αλλά απλώς πραγμάτωσε την προοδευτική Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού (1962-1965), το ρηξικέλευθο μήνυμα της οποίας άργησε μερικές δεκαετίες να εμπεδωθεί. Οι κοινωνικές του απόψεις είναι γενικά συντηρητικές (λ.χ. για αντισύλληψη ή για ζητήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας), επειδή απηχεί αντιλήψεις της τοπικής κοινωνίας του, είναι, όμως, θιασώτης της δυναμικής επιλύσεως των κοινωνικών προβλημάτων μέσω ποιμαντικής επιείκειας, πλουραλιστικής αντιμετώπισης και σεβασμού των κρατικών πολιτικών, όταν είναι προοδευτικές.

Επικρίσεις: Όπως και ο Φραγκίσκος στην Αργεντινή, ο Τάγκλε δεν άσκησε δριμεία κριτική στις πιο βίαιες από τις πολιτικές του καθεστώτος του Ροντρίγκο Ντουτέρτε στις Φιλιππίνες, υπήρξε, όμως, ένας διακριτικός πόλος πνευματικής διαφοροποίησης από τον αυταρχισμό της κυβέρνησης. Καταδίκασε επί της αρχής τις εξωδικαστικές εκτελέσεις (δεκάδες χιλιάδες), αλλά δεν ανέφερε καθεστωτικά πρόσωπα που εμπλέκονταν. Ως προς τα ζητήματα κακοποίησης του προσάπτεται ότι, ως επικεφαλής της Caritas, είχε αφήσει στη θέση του έναν παιδόφιλο Βέλγο ιερέα στο Κονγκό, αλλά και ότι υπήρξε πρόβλημα μη σαφών κατευθυντήριων γραμμών για το ζήτημα στις Φιλιππίνες, στη Νέα Ζηλανδία και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Χωρίς να εμπλέκεται ο ίδιος σε σκάνδαλα, θεωρείται ότι δεν υπήρξε αποφασιστικός στην άρση συγκαλύψεων.

Παρωνύμια: Τσίτο, Ασιάτης Φραγκίσκος, Καρδινάλιος Καραόκε.

Συμπέρασμα: Παρότι θεωρείται ότι ο Τάγκλε είχε εκπέσει από την εύνοια του Φραγκίσκου τα τρία τελευταία χρόνια, ωστόσο παραμένει φαβορί σε περίπτωση που επικρατήσει το κριτήριο να εκλεγεί ένας «δεύτερος Φραγκίσκος πλην από άλλη περιφερειακή ήπειρο» ως προς τα στοιχεία χαρακτήρα και προσωπικότητας. Η κινεζική καταγωγή του και το γεγονός ότι ομιλεί κινεζικά, κορεατικά και ταγκαλόγκ (συν αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, λατινικά) τον καθιστά ως ένα από τα φαβορί, αν θεωρηθεί ως προτεραιότητα η διείσδυση του Ρωμαιοκαθολικισμού στην Κίνα. Αποτελεί, όμως, μια υποψηφιότητα ακραία, που υπερβάλλει στοιχεία της προσωπικότητας του Φραγκίσκου.

Ματέο Τζούπι

Ποιος είναι: Γέννημα-θρέμμα της Ρώμης σε οικογένεια κοντά στο Βατικανό και με συγγενικές σχέσεις με καρδινάλιο, ο Τζούπι είναι εφηβικός φίλος του Αντρέα Ρικάρντι, που ίδρυσε το 1968 τη λαϊκή αδελφότητα «Άγιος Αιγίδιος» (Sant’Egidio), που ειδικεύεται στη φιλανθρωπία και στις ειρηνευτικές διαμεσολαβήσεις. Τοποθετήθηκε βοηθός επίσκοπος Ρώμης από τον Βενέδικτο (2012) και Αρχιεπίσκοπος Μπολόνια από τον Φραγκίσκο (2015).

Επιτεύγματα: Συμμετείχε στις λυσιτελείς προσπάθειας της αδελφότητας «Άγιος Αιγίδιος» να επιτευχθεί ειρήνη στη Μοζαμβίκη ύστερα από 15 χρόνια συγκρούσεων. Έχει δραστηριοποιηθεί για τους αστέγους, τους φτωχούς, τη Ρομά μειονότητα και τους τοξικομανείς. Έχει ασχοληθεί ενεργώς με την ανακούφιση των πασχόντων από AIDS στην Αφρική. Θεωρεί τη μέριμνα προς τους φορείς του HIV ως την κατ’ εξοχήν χριστιανική αποστολή σήμερα, καθώς κλήση του Χριστιανού είναι να επανενώνει με την κοινωνία τους αποκλεισμένους. Έχει εργασθεί για τη διευθέτηση του χρέους των αφρικανικών κρατών και για την απάλειψη της θανατικής ποινής.

Πνευματικότητα: Είναι πολύ κοντά στο πνεύμα της προοδευτικής Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού (1962-1965), το οποίο υπηρετείται από την κοινότητα του αγίου Αιγιδίου, με έμφαση στις αξίες της αλληλεγύης, της αδελφοσύνης και του πλουραλισμού. Η κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου έχει διοργανώσει διαθρησκευτικές συναντήσεις από το 1986 στην Ασίζη και έκτοτε προωθεί το «Πνεύμα της Ασίζης», συνδεόμενο με τον άγιο Φραγκίσκο, με συναντήσεις σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.

Επιτεύγματα: Λόγω των επιτυχιών της κοινότητας του αγίου Αιγιδίου στις ειρηνευτικές διαμεσολαβήσεις, ο Πάπας Φραγκίσκος ανέθεσε στον Ματέο Τζούπι ειρηνευτικές διαμεσολαβήσεις στην Ουκρανία και τη Ρωσία, στη Δυτική Όχθη, καθώς και αποστολές στις ΗΠΑ και την Κίνα. Αν και δεν επετεύχθη πλήρης ειρηνική επίλυση, έχει αξιολογηθεί θετικά το έργο του Ματέο Τζούπι για την επανένωση παιδιών από την Ουκρανία με τις οικογένειές τους και για την επιστροφή αιχμαλώτων.

Ιδεολογία- κοινωνικά ζητήματα: Αποτελεί τον πλέον τολμηρό καρδινάλιο ως προς τη συμπερίληψη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και έναν από τους λίγους που υποστήριξε χωρίς «ναι μεν αλλά» την επευλόγηση ομόφυλων ζευγαριών. Είχε υπάρξει πρωτοπόρος σε επευλόγηση ομόφυλου ζευγαριού στην Αρχιεπισκοπή του. Μάλιστα έχει χρησιμοποιήσει με θετικό περιεχόμενο τον όρο «κουήρ», δίνοντας έμφαση στο ότι υπάρχει αγάπη και στις «κουήρ» σχέσεις. Δεν είναι το ίδιο συμπεριληπτικός ως προς τη χειροτονία γυναικών στον κλήρο, την οποία αρνείται.

Ιδεολογία- γεωπολιτική: O πλέον αφοσιωμένος Ευρωπαϊστής, έχει ασκήσει κριτική στον εθνικισμό και τον λαϊκισμό και επικρίνει τις πολιτικές της Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι, ιδίως ως προς τους πρόσφυγες και μετανάστες. Θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα προοδευτικό πρόγραμμα ειρήνης, επιμένοντας στη συμπερίληψη προσφύγων και μεταναστών. Ο Ματέο Τζούπι θεωρεί τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως έναν διεθνικό θεσμό, ο οποίος ομοιάζει με την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς μόνο μια Ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να διασώσει τις αξίες του ανθρωπισμού.

Ελλείμματα: Θεωρείται ως υπερβολικά ταυτισμένος με την κοινότητα «Άγιος Αιγίδιος». Οι επικριτές του τονίζουν ότι, αν εκλεγεί ο Τζούμπι, τότε ο πραγματικός Πάπας θα είναι ο Αντρέα Ρικάρντι, εφηβικός φίλος του και επικεφαλής του «Αγίου Αιγιδίου».

Παρωνύμια: Ιερέας του δρόμου, Ιερέας του Partido Democratico.

Συμπέρασμα: Η υποψηφιότητα αποξενώνει μέρος των καρδιναλίων. Θα έχει επιτυχία αν επικρατήσει ως κριτήριο το να υπάρξει προώθηση, εμβάθυνση και ριζοσπαστικοποίηση της ιδεολογίας του Φραγκίσκου.

Πιερ-Μπατίστα Πιτσαμπάλα

Ποιος είναι: Γεννημένος σε μια οικογένεια αγροτών στη Λομβαρδία, ο Πιερμπατίστα Πιτσαμπάλα βίωσε την ιερατική κλήση από νεαρή ηλικία με έμφαση στην ευαγγελική απλότητα. Εντάχθηκε στο τάγμα των Φραγκισκανών και αφού έλαβε εκκλησιαστική εκπαίδευση στο Ρίμινι, τη Φεράρα και τη Μπολόνια, εστάλη στην Ιερουσαλήμ το 1990 κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Σπούδασε στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ όπου από το 1998 δίδαξε βιβλικά εβραϊκά και Ιουδαϊσμό. Από το 2004 υπηρέτησε ως «Κουστωδός» των Αγίων Τόπων, κατά έναν θεσμό που συνδέεται με τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και συνδέεται με την προστασία των προσκυνητών, ενώ από το 2020 είναι ο Λατίνος Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ.

Επιτεύγματα: Διαμεσολάβησε για συνάντηση ανάμεσα στον Πρόεδρο του Ισραήλ Σίμον Πέρες, τον Παλαιστίνιο ηγέτη Μαχμούντ Αμπάς, τον Πάπα Φραγκίσκο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο το 2014. Μετά την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, ο Πατριάρχης Πιτσαμπάλα προσέφερε τον εαυτό του ως όμηρο, σε αντικατάσταση παιδιών που είχαν αιχμαλωτισθεί, μία κίνηση που συζητήθηκε έντονα, αλλά δεν ευοδώθηκε. Έχει κατορθώσει να διατηρήσει μία δύσκολη ισορροπημένη στάση ανάμεσα στους Εβραίους και τους Παλαιστινίους, ίσως με μια ελαφρά συμπάθεια για τους Παλαιστινίους, που «περιμένουν ακόμη για την αναγνώριση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους» στο μέλλον. Αν και ορισμένες πραγματολογικές δηλώσεις του έχουν διαψευστεί από θεσμούς του Ισραήλ, όπως ο ισραηλινός στρατός (IDF), ταυτοχρόνως διατηρεί θερμές προσωπικές φιλίες με πολιτικούς, όπως ο Πρόεδρος του Ισραήλ Ισαάκ Χέρτσογκ.

Πνευματικότητα: Aποτελεί τον κύριο υποψήφιο των Φραγκισκανών για διάδοχο του μοναδικού Πάπα που επέλεξε το όνομα «Φραγκίσκος». Το 2024 κατόρθωσε να εισέλθει στη Γάζα, να λειτουργήσει στον Ρωμαιοκαθολικό ναό της Αγίας Οικογένειας και να επισκεφθεί την Ορθόδοξη εκκλησία και μοναστήρι του Αγίου Πορφυρίου. Δραστηριοποιήθηκε έντονα στη χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους. Ως προς πρόσφυγες και μετανάστες έχει εγείρει την ενορία της «Αγίας Οικογένειας», που μεριμνά για όσους αιτούνται άσυλο, βασιζόμενος στον ισχυρό συμβολισμό ότι η οικογένεια του Ιησού είχε οδηγηθεί η ίδια στην προσφυγιά. Πρόκειται για τον υποψήφιο που είναι πιο κοντά στην Ορθοδοξία, καθώς η θεολογία του χαρακτηρίζεται από παραδοσιακή ευσέβεια στους αγίους και την Παναγία. Υποστηρίζει μία ενότητα ή γειτνίαση όλων των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής μέσα από το μαρτύριο και τη σταύρωση. Έχει πει σχετικά ότι το κόκκινο της ενδυμασίας των καρδιναλίων δηλώνει την ετοιμότητα για μαρτύριο. Θεωρεί ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί μπορούν να διδαχθούν από τους Ορθοδόξους ως προς την ιερότητα του κόσμου και της λατρείας, αλλά και ως προς τη συνοδικότητα των εκκλησιαστικών θεσμών, που υπήρξε κύριο αίτημα και του Πάπα Φραγκίσκου. Κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης, ο Πιτσαμπάλα κάλεσε σε μια κοινή αντιμετώπιση των προβλημάτων από όλους τους Χριστιανούς μέσα από προσευχή και νηστεία. Έχει θέσει διεθνώς ως μείζον πρόβλημα τον «αποχριστιανισμό» της Μέσης Ανατολής.

Ιδεολογία: Συνεχιστής του Πάπα Φραγκίσκου ως προς την έμφασή του στο δράμα των προσφύγων, των μεταναστών, αλλά και των Παλαιστινίων (ως προς το τελευταίο σημειωτέον ότι ο Φραγκίσκος ήταν ίσως ακόμη πιο ευαίσθητος από τον Λατίνο Πατριάρχη Ιεροσολύμων). Διαθέτει έναν συνδυασμό παραδοσιαρχίας και φιλελεύθερων ανοιγμάτων, συμπεριλαμβανομένης και μιας έντονης οικολογικής ευαισθησίας. Μάλιστα, η συγκράτησή του στο να μην είναι υπερβολικά προοδευτικός οφείλεται μεταξύ άλλων στη θέλησή του να μην αποξενώσει τους Ορθοδόξους. Θεωρεί για αυτό την παράδοση ως σημαντικότερη από την ισότητα.

Πλεονεκτήματα: Κρίσιμη αρετή του η χρηστή διοίκηση στα οικονομικά. Από το 2016 συνέβαλε αποφασιστικά στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του Λατινικού Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, το οποίο προηγουμένως είχε βρεθεί σε δυσχερή κατάσταση. Αξιοποίησε ειδικούς οικονομολόγους και δωρεές, προκειμένου να μειώσει το χρέος του Πατριαρχείου κατά 60%, αναγκαζόμενος, ωστόσο, να εγκαταλείψει ένα μέρος της σταθερής περιουσίας του. Τα επιτεύγματα αυτά μπορεί να θεωρηθούν πολύ σημαντικά, καθώς η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διέρχεται με οξεία οικονομική κρίση με εκτίναξη ελλειμμάτων.

Ελλείμματα: Το μεγάλο ελάττωμα του Πιερμπατίστα Πιτσαμπάλα είναι η πολύ «νεαρή» ηλικία των … 60 ετών, καθώς θεωρείται ως άσοφο το να εκλεγεί ένα πρόσωπο που μπορεί να παραμείνει στον θεσμό για δύο και παραπάνω δεκαετίες. Ως ιδανική ηλικία για εκλέξιμο Πάπα θεωρούνται τα 70. Ο καρδινάλιος Πιερμπατίστα Πιτσαμπάλα έχει δηλώσει ότι το να ζεις στους Αγίους Τόπους σου διδάσκει να αποκτάς μεγάλη υπομονή ως προς την επίλυση των προβλημάτων. Ίσως την ίδια υπομονή θα πρέπει να επιδείξει και για την ανάρρησή του στον παπικό θεσμό, καθώς πολλοί θεωρούν ότι η υποψηφιότητά του είναι πρώιμη.

Fun fact: Αν και ο Πιερ-Μπατίστα Πιτσαμπάλα δεν διαθέτει κάποιο χαρακτηριστικό παρωνύμιο, η σημασία του επωνύμου του στα ελληνικά ήταν αρκετή, για να τον κάνει βάιραλ στα μιμίδια και τους αστεϊσμούς του διαδικτύου. Λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι υπάρχει αντικειμενική σύνδεση του Πιτσαμπάλα με την … «μπάλα». Ο θείος του, Πιερ-Λουίτζι Πιτσαμπάλα, υπήρξε σπουδαίος τερματοφύλακας στις δεκαετίες του 1960-1970 με ένα σημαντικό πέρασμα από τη Ρόμα το 1966-1969. Το γεγονός αυτό καθιστά δημοφιλή την υποψηφιότητα του καρδινάλιου ανιψιού στον λαό της Ρώμης.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για υποψηφιότητα που θα προτιμηθεί, αν επικρατήσει ως κριτήριο η προσέγγιση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η επανεκζήτηση σημαντικότερης χριστιανικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή.

Πέτερ Έρντο

Ποιος είναι: Ο Ούγγρος Πέτερ Έρντο θεωρείται ως ο κυριότερος εκπρόσωπος των συντηρητικών στο Κονκλάβιο, αν και οι υποστηρικτές του τονίζουν ότι η λέξη που τον χαρακτηρίζει καλύτερα είναι η ισορροπία. Η οικογένειά του βίωσε με δραματικό τρόπο τη σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία το 1956, καθώς η οικία τους καταστράφηκε και ως θρησκευόμενοι βίωσαν αρνητικές διακρίσεις. Ο Έρντο ακολούθησε μια ζωή επιστημονικού ερευνητή στο κανονικό δίκαιο και ακαδημαϊκού διδασκάλου, που τον οδήγησε στη Ρώμη, στο Μπουένος Άιρες και στην Καλιφόρνια στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ. Πρόκειται για έναν παλαιό καρδινάλιο (2003) που αποτελεί πολύγλωσσο και πολυγραφότατο διανοητή με 25 έργα και πάνω από 250 επιστημονικά άρθρα.

Πνευματικότητα-Ιδεολογία: Ανανεώνει την παράδοση του ευρυμαθούς ακαδημαϊκού ευρωκεντρικού συντηρητισμού, που είχε εκφραστεί στον παπικό θεσμό την περίοδο του Πάπα Βενέδικτου, επισημαίνοντας μάλιστα τον κίνδυνο του μεταμοντέρνου σχετικισμού και της διαβρωτικής εκκοσμίκευσης που αποτελούσαν αγαπημένα θέματα και του Γερμανού Πάπα. Ο Πέτερ Έρντο υποστηρίζει την ιεραρχική οργάνωση της Εκκλησίας και τονίζει ότι το εκκλησιαστικό πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό, αλλά «χριστοκρατικό». Η φροντίδα του επικεντρώνεται στις φθίνουσες ιερατικές κλήσεις, που αποτελούν μείζον πρόβλημα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και η σχετική επιτυχία του στην Ουγγαρία πιστώνεται υπέρ του. Εκφράζει πολύ φιλική στάση προς την Ορθόδοξη Εκκλησία, αναγνωρίζοντας τον παραδοσιακό χαρακτήρα της. Έχει εργαστεί προσωπικά για τη δημιουργία ενός δικτύου συνεργασίας Ορθοδόξων και Καθολικών στην Ευρώπη. Τονίζει επίσης τη σημασία της Παλαιάς Διαθήκης και του Ιουδαϊσμού για τον Χριστιανισμό σε αντίθεση με αντισημιτικές εκδοχές του ευρωπαϊκού συντηρητισμού. Θεωρείται ο ίδιος ως ένας ικανός ακαδημαϊκός μελετητής της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ έχει επίσης φιλική στάση και προς το Ισλάμ ως βιβλική θρησκεία.

Ιδεολογία: Φιλοσοφικώς, τονίζει τη σημασία του φυσικού δικαίου ενάντια σε ό,τι αντιλαμβάνεται ως αυθαιρεσίες της μεταμοντέρνας εποχής, αλλά την ίδια στιγμή δηλώνει τη σημασία της ελευθερίας συνειδήσεως ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα, με συνέπεια η ιδεολογία του να είναι κοντά σε έναν συντηρητικό φιλελευθερισμό. Θεωρεί ότι η φιλοσοφική άρνηση του φυσικού θεμελίου του δικαίου οδήγησε τη νεωτερικότητα στον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό, συμπεριλαμβανομένου και του ναζισμού για αυτό και θεωρεί σημαντική στην εποχή μας μια επάνοδο στον νατουραλισμό. Δέχεται τον δικαιωματισμό μόνο στον βαθμό που συνάδει με «φυσικά δικαιώματα» και όχι με αυθαίρετες ατομικές ή συλλογικές αποφάσεις. Θεωρεί ότι η πρόνοια του Θεού για τον γάμο και την οικογένεια είναι άσχετη με τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά στη σχετική ποιμαντική πράξη τονίζει την ευαισθησία και τη σεβαστική κατανόηση. Δίνει επίσης έμφαση στην προσωπική σχέση με τον Χριστό. Ως προς τα ζητήματα μετανάστευσης αναζητεί ισορροπία, καθώς αφενός αναγνωρίζει τη χριστιανική αρχή της φιλοξενίας, αλλά αφετέρου σημειώνει ότι δεν μπορεί μια χώρα να δέχεται περισσότερους μετανάστες από ό,τι αντέχει ως προς την πολιτική συνοχή της. Αναγνωρίζει το δικαίωμα των προσφύγων στην επιβίωση, αλλά και αυτό των χωρών υποδοχής στη δημόσια τάξη.

Πλεονεκτήματα: Εκτός από την ακαδημαϊκή και συγγραφική του δραστηριότητα έχει υπάρξει ποιμένας, κατ’ αρχάς στην πόλη του Ντόρογκ, όπου εργάζονταν πολλοί ανθρακωρύχοι.

Συμπέρασμα: Μια εκλογή του Πέτερ Έρντο θα ξανάπιανε το νήμα του ευρωκεντρικού συντηρητισμού του Πάπα Βενέδικτου (Ράτσινγκερ) αναιρώντας (ή εξισορροπώντας κατά τους υποστηρικτές του) την παρακαταθήκη του Πάπα Φραγκίσκου. Η υποψηφιότητά του έχει τύχη αν επικρατήσει ως στάση ο μετριοπαθής (μη τραμπικός) συντηρητισμός.

Πίτερ Τούρκσον

Ποιος είναι: Προέρχεται από την Γκάνα από πολυθρησκευτική δωδεκαμελή οικογένεια, όπου ο πατέρας του ήταν Ρωμαιοκαθολικός, η μητέρα Μεθοδίστρια Προτεστάντρια, ενώ υπήρχαν και Μουσουλμάνοι από την πλευρά του πατέρα. Εκπαιδεύθηκε από Φραγκισκανούς στη Νέα Υόρκη και αργότερα σπούδασε στη Ρώμη, ενώ από το 1993 υπηρέτησε ως Αρχιεπίσκοπος στην Γκάνα. Το 2006-2010 υπηρέτησε στο Συμβούλιο για την Εθνική Ειρήνη στην Γκάνα που αποτελούσε μέρος αναπτυξιακού προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών.

Επιτεύγματα: Συνέβαλε στις ειρηνικές εκλογές στην Γκάνα το 2008, ενώ ως πρότυπό του έχει τον θεολόγο Αρχιεπίσκοπο Όσκαρ Ρομέρο, ο οποίος είχε προσπαθήσει να παίξει έναν ρόλο συμφιλίωσης στο Ελ Σαλβαδόρ, αν και τελικά δολοφονήθηκε. Λόγω των επιτυχιών του στην πολιτική ζωή της χώρας του προωθήθηκε σε επιτροπές του Βατικανού για την ολική και ακέραια ανθρώπινη ανάπτυξη. Έχει ασχοληθεί με προβλήματα κατάχρησης αντιβιοτικών και τράφικινγκ στην Αφρική.

Πνευματικότητα: Εκκλησιολογικώς προοδευτικός, ακολουθεί το πνεύμα της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού και του Πάπα Φραγκίσκου, με έμφαση στην οικολογία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταπολέμηση της διαφθοράς.

Ιδεολογία: Στις κοινωνικές του απόψεις είναι συντηρητικός, όχι μόνο γιατί απηχεί τις αφρικανικές αξίες, αλλά κυρίως επειδή θεωρεί τον δημογραφικό παράγοντα ως πάρα πολύ σημαντικό για την ανάσχεση της κυριαρχίας του Ισλάμ και για αυτό το λόγο θεωρεί ως σημαντική μια παραδοσιακή χριστιανική μορφή οικογένειας. Ταυτοχρόνως, είναι υπέρμαχος του «συμπεριληπτικού καπιταλισμού», έχοντας δραστηριοποιηθεί στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός. Θεωρείται ως υπέρμαχος μιας παγκοσμιοποίησης με ηθική πυξίδα. Στη θεολογική του διδασκαλία επιμένει ότι η νεωτερική αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κατάγεται από τη χριστιανική θεολογία της «κατ’ εικόνα Θεού» δημιουργίας του ανθρώπου. Διαχωρίζει όμως την κλασική θεωρία των δικαιωμάτων από τον μεταμοντέρνο δικαιωματισμό, απορρίπτοντας τον τελευταίο. Θεωρεί ότι η αφρικανική πολυγαμία χρειάζεται ευέλικτη ποιμαντική φροντίδα και ότι δεν είναι δυνατόν να μεταφερθεί στην Αφρική αυτούσια η δυτική νοοτροπία λ.χ. ως προς θέματα αντισύλληψης ή δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.

Πλεονεκτήματα: Θα μπορούσε να υποστηριχθεί από όσους θα ήθελαν έναν «Αφρικανό Φραγκίσκο».

Ελλείμματα: Δεν πρόκειται για μια ενωτική ή συμβιβαστική υποψηφιότητα. Η έντονη πολιτικο-οικονομική του δραστηριοποίηση, μεταξύ άλλων στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, προσδίδει υπερβολικά έντονη ιδεολογική ταυτότητα στην υποψηφιότητα. Στην εν λόγω δραστηριοποίησή του τόνισε βεβαίως τις αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης και αναζήτησης του κοινού αγαθού, ωστόσο διατύπωσε και πιο συγκεκριμένες απόψεις υπέρ του «συμμετοχικού καπιταλισμού», ο οποίος τονίζει μεν τη συμπερίληψη, αλλά σε πληθώρα θεμάτων ενδέχεται να προωθεί αξίες διαφορετικές από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.

Παρωνύμια: Αφρικανός Όσκαρ Ρομέρο

Συμπέρασμα: Χαρακτηριστική περίπτωση Αφρικανού καρδιναλίου που συνδυάζει πραγματιστικά κοινωνικό συντηρητισμό και φιλελεύθερες αντιλήψεις στην οικονομία και την πολιτική. Είναι δύσκολο να βρεθεί ένας «Αφρικανός Φραγκίσκος», γιατί ο εκδημήσας Πάπας ως Λατινοαμερικανός χαρακτηριζόταν από έναν σπάνιο συνδυασμό κοινωνικού και πολιτικο-οικονομικού προοδευτισμού, που δεν είναι αυτονόητος, αν εκλεγεί διάδοχος από την πλανητική περιφέρεια, ιδίως από την Αφρική.

Ρόμπερτ Σάρα

Ποιος είναι: Γηραιός καρδινάλιος από τη Γουινέα, γνωστός για την οσιακή μορφή του και την παρρησία της γνώμης του. Γεννήθηκε το 1945 σε μια οικογένεια, η οποία προσηλυτίστηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό κατευθείαν από την αφρικανική πατροπαράδοτη θρησκεία, ακολουθώντας μια μορφή λατρείας με έμφαση στην επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Ακολούθησε θεολογικές σπουδές στην Ακτή Ελεφαντοστού, τη Ρώμη και την Ιερουσαλήμ και χειροτονήθηκε επίσκοπος στην ηλικία ρεκόρ των 34 ετών.

Επιτεύγματα: Διέπρεψε ως επικεφαλής της Συνόδου Cor Unum για τη μέριμνα προς τους φτωχούς σε συνεργασία με τον Πάπα Βενέδικτο. Επί Πάπα Φραγκίσκου ήταν επικεφαλής στη Σύνοδο για τη Θεία Λατρεία, όπου εξέφρασε την υπαρξιακή αγωνία του για την απώλεια της ιερότητας λόγω της εκκοσμίκευσης στη Δύση, ενώ τόνισε ότι το θρησκευτικό δέος παραμένει ενεργό στην Αφρική.

Πνευματικότητα: Το πλέον επιδραστικό του βιβλίο έχει τίτλο Η Δύναμη της Σιωπής. Ενάντια στη Δικτατορία του Θορύβου και αναπτύσσει την πνευματική ισχύ της μυστικής προσευχής, βρίσκοντας από τον δρόμο μιας αφρικανικής πνευματικότητας την αρχέγονη καθολική παράδοση των Βενεδικτίνων μοναχών. Το βιβλίο περιέχει επίσης μια δριμεία κριτική στον σύγχρονο πολιτισμό των έξυπνων κινητών και του ρηχού σερφαρίσματος και στη διάσπαση προσοχής που προκαλεί.

Ιδεολογία: Απηχώντας παραδοσιακές αφρικανικές αντιλήψεις ο Ρομπέρ Σαρά βλέπει στη δυτική θεωρία φύλου μια απειλή διαμετρικά αντίθετη, αλλά εξίσου σημαντική με τον Ισλαμισμό. Πιστεύει ότι θεωρίες φύλου και Ισλαμισμός είναι σήμερα στην Αφρική «τα δύο άκρα που συναντώνται», όπως παλιότερα ο φασισμός και ο κομμουνισμός. Μάλιστα, όντας κληρικός υπό το σοσιαλιστικό καθεστώς του Αχμέντ Σεκού Τούρε, υπήρξε κριτικός προς τον σοσιαλισμό ως δυτική επίδραση στη χώρα του και αναφέρεται στις σύγχρονες έμφυλες θεωρίες ως μια συνέχεια της αρνητικής ιδεολογικής επίδρασης της Δύσης.

Συμπέρασμα: Με δυτικά κριτήρια, ο Ρόμπερτ Σάρα είναι εξαιρετικά συντηρητικός, η υποψηφιότητά του, όμως, θεωρείται ότι εκφράζει την αφρικανική δυναμική του Ρωμαιοκαθολικισμού με τρόπο συγκριτικά αυθεντικό και όχι κολακευτικό προς τους Ευρωπαίους. Ανήκει πάντως σε μια παλαιά πλέον γενιά της περιόδου της αποαποικιοποίησης και απηχεί τους δικούς της προβληματισμούς. Ταυτοχρόνως, πέρα από την κριτική του για τη σύνδεση της δυτικής εκκοσμίκευσης με τον πρακτικό αθεϊσμό κομίζει και ένα θετικό μήνυμα ότι στην Αφρική το θρησκευτικό δέος ταυτίζεται με μια εμπειρία αρχέγονης χαράς.

Φριντολίν Αμπόνγκο Μπεσούνγκου

Ποιος είναι: Ο καρδινάλιος Αμπόνγκο Μπεσούνγκου από το Κονγκό θεωρείται ως πιστός στην παρακαταθήκη του Πάπα Φραγκίσκου, έχοντας δώσει προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην πολυπολιτισμικότητα και στη μεσσιανική ελπίδα των φτωχών και των αποκλεισμένων. Η πανεπιστημιακή του διατριβή αφορούσε στη συνολική ανάπτυξη του ανθρώπου.

Πνευματικότητα: Τονίζει τη συνοδικότητα και τον πλουραλισμό, που εκτείνει και στη λειτουργική, επιμένοντας λ.χ. στη σημασία του κονγκολέζικου λατρευτικού τυπικού, το οποίο εκφράζει τη δημιουργικότητα και τη χαρά της Ευχαριστίας και ένα πνεύμα διαρκούς πνευματικής Πεντηκοστής.

Ιδεολογία: Ως Αρχιεπίσκοπος της Κινσάσα από το 2019 έχει πολύ ενεργή συμμετοχή στην πολιτική ζωή του Κονγκό ως φωνή αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση του Φέλιξ Αντουάν Τσιζεκέντι Τσιλόμπο, την οποία κατηγορεί για διαφθορά και για την κακή εκδοχή αστυφιλίας που οδηγεί στις εξαθλιωμένες παραγκουπόλεις της Κινσάσα. Από το 2023 προήδρευσε στις Επισκοπικές Συνόδους της Αφρικής και της Μαδαγασκάρης. Στη δριμεία πολιτική κριτική του θίγει μεταξύ άλλων τη νεο-αποικιοκρατία, όμως όχι μόνο από τις δυτικές δυνάμεις, αλλά και από την Κίνα και την Ινδία. Οι θέσεις του είναι δυσκολότερο να κατηγοριοποιηθούν σε σχέση με αυτές άλλων Αφρικανών καρδιναλίων. Λ.χ. ενώ είναι αντίθετος στην επευλόγηση ομόφυλων ενώσεων, απηχώντας την αφρικανική νοοτροπία, δεν είναι αντίθετος στη χειροτονία γυναικών ως κληρικών με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χαρακτηρισθεί  απολύτως ως «συντηρητικός». Επίσης, τονίζει μεν θετικά ότι ο Πάπας Φραγκίσκος έφερε στο προσκήνιο τις «νεαρές» Εκκλησίες, όμως έχει ασκήσει κριτική σε προοδευτικές αξίες που ενστερνιζόταν ο Πάπας Φραγκίσκος ως συντελούσες στην παρακμή της Δύσης.

Συμπέρασμα: Και σε αυτήν την περίπτωση, ο μοναδικός συνδυασμός κοινωνικού φιλελευθερισμού και γεωπολιτικής ανοικτότητας που εξέφραζε ο εκδημήσας Πάπας θα είναι δύσκολο να επαναληφθεί από έναν «Αφρικανό Φραγκίσκο», αν και ο Αμπόνγκο Μπεσούνγκου είναι συγκριτικά ο πλησιέστερος.

Ζαν-Μαρκ Αβελίν

Ποιος είναι: Ο γεννημένος στην Αλγερία Αρχιεπίσκοπος Μασσαλίας διαθέτει ένα όραμα για τη Μεσόγειο θάλασσα ως δημιουργούσα έναν πολιτισμό διαδράσεων μέσα από τη μετανάστευση, το οποίο άρεσε πολύ στον Πάπα Φραγκίσκο. Φημολογείται μάλιστα ότι προς το τέλος της ζωής του ήταν ο πλέον προσφιλής του για να τον διαδεχθεί. Ο Αβελίν είχε γεννηθεί στην πόλη που στέγαζε τη Λεγεώνα των Ξένων και μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας η οικογένειά του ακολούθησε μια νομαδική ζωή μέχρι να εγκατασταθεί στη Μασσαλία.

Πνευματικότητα: Ως ένα εκκλησιαστικό αντίστοιχο του Αλμπέρ Καμύ συνέγραψε  ένα θεολογικό έργο που επικεντρώνει στη θεματική της πτώσης και της εξορίας, αλλά από χριστιανική σκοπιά και στην επανεύρεση του παραδείσου. Υποστηρίζει μια χαρισματική εσχατολογική εκδοχή της θεολογίας που βασίζεται στην έκπληξη ως υπέρτερη από την οργάνωση. Ως διανοούμενος του διεπιστημονικού διαλόγου ίδρυσε το «Ινστιτούτο Επιστήμης και Θεολογίας των Θρησκειών» στη Μασσαλία, το οποίο υποστηρίζει τη μεσογειακή πολυπολιτισμικότητα, ενώ διηύθυνε και το «Ινστιτούτο του Αγίου Ιωάννη» που μετονομάστηκε σε «Ινστιτούτο της Μεσογείου», με εξάρτηση από το Πανεπιστήμιο της Λυόν. Η Μασσαλία είναι για τον Αβελίν η πόλη των ετεροτήτων σε μια θάλασσα της Μεσογείου που ενθαρρύνει τη διαλογική συνύπαρξη των πολιτισμών. Ως σημαντικότερο έργο του θεωρείται το Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον κόσμο: Σύντομη Θεολογία της ιεραποστολής, όπου μεταξύ άλλων τονίζει την οργανική σχέση που έχουν οι μεσογειακές θρησκείες του βιβλίου, ήτοι ο Ιουδαϊσμός και το Ισλάμ, με τον Χριστιανισμό.

Ιδεολογία: Ο Αβελίν είναι ο εκλεκτός της Γαλλίας και προσωπικά του Προέδρου Μακρόν για τη θέση του Πάπα, με αποτέλεσμα να διαφημίζεται πληθωρικά από τα γαλλικά μίντια η πνευματική του συγγένεια με τον Φραγκίσκο. Η συγγένεια είναι αφενός βιωματική, καθώς και οι δύο ανήκαν σε οικογένειες μεταναστών, και, αφετέρου, πνευματική, καθώς ο Αβελίν τονίζει επίσης τη σημασία της αποκέντρωσης και της συνοδικότητας. Ο Αβελίν καλωσορίζει το γεγονός ότι ο Ρωμαιοκαθολικισμός έχει καταστεί συχνά μειονότητα σε πολλές χώρες με το σκεπτικό ότι ο Καθολικισμός του μέλλοντος θα είναι πιο πλουραλιστικός και ελεύθερος, λιγότερο εξουσιαστικός, όπως ήδη φάνηκε με τον Πάπα Φραγκίσκο. Ο Αβελίν διατηρεί καλές σχέσεις με την κοινότητα του Αγίου Αιγιδίου, όπως και ο Ματέο Τζούπι.

Ελλείμματα: Σαν άλλος ήρωας του Καμύ, ο Αβελίν φέρεται να είναι «ξένος» στα ιταλικά ήθη και νοοτροπία και το γεγονός ότι προωθείται επιθετικά από τη Γαλλία προκαλεί επίσης μια αποξένωση.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για μια αγαπημένη υποψηφιότητα της Γαλλίας που ριζοσπαστικοποιεί ιδεολογικά χαρακτηριστικά του Φραγκίσκου πλην με επικέντρωση στη Μεσόγειο και την Ευρώπη.

Ρέιμοντ Λίο Μπερκ

Ποιος είναι: Ο καρδινάλιος Ρέιμοντ Μπουρκ υπήρξε η ισχυρότερη φωνή αντιπολίτευσης στον Πάπα Φραγκίσκο. Γεννημένος στο Ουισκόνσιν σε οικογένεια Ιρλανδών μεταναστών, ακολούθησε μια εκκλησιαστική και ακαδημαϊκή σταδιοδρομία που τον ανέδειξε σε έναν από τους σημαντικούς ειδικούς στο κανονικό δίκαιο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Πνευματικότητα: Τον χαρακτηρίζει ευσέβεια προς τη Θεία Ευχαριστία και τη Θεοτόκο και ρωμαιοκαθολικού τύπου στράτευση «υπέρ της ζωής».

Ιδεολογία: Ο καρδινάλιος Μπερκ, ο οποίος υπό τον Πάπα Βενέδικτο είχε μπορέσει να αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό τις γνώσεις του στο κανονικό δίκαιο, έκανε μία συστηματική κριτική στον Πάπα Φραγκίσκο από συντηρητική σκοπιά. Το αποτέλεσμα ήταν να υποπέσει στην πλήρη δυσμένεια του Πάπα το 2023, οπότε έγινε και προσπάθεια να απομακρυνθεί από το Βατικανό ως εργαζόμενος εναντίον του παπικού θεσμού. Μια αμφιλεγόμενη προσπάθεια του καρδιναλίου Μπερκ ήταν να προσπαθήσει να συνδέσει την κρίση συμβάντων κακοποίησης από κληρικούς με μια γενικότερη κατ’ αυτόν «κουλτούρα ομοφυλοφιλίας», η οποία είχε υποτίθεται διαβρώσει τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Αυτό το εγχείρημα σύνδεσης των περιστατικών κακοποίησης με την ομοφυλοφιλία εν γένει είναι χαρακτηριστικό μιας στάσης κριτικής προς τη σύγχρονη κοινωνία που αναπτύσσεται σε μια συντηρητική μερίδα του Ρωμαιοκαθολικισμού στις ΗΠΑ. Αναφέρθηκε μάλιστα σε ανάγκη επιστροφής στον ορισμό των σεξουαλικών αμαρτημάτων, όπως ίσχυε στις αρχές του 20ού αιώνα. Το 2018 ο Αρχιεπίσκοπος Κάρλο Μαρία Βιγκάνο είχε κατηγορήσει τον Πάπα Φραγκίσκο για συγκάλυψη σε περιπτώσεις κακοποιήσεων από τον τότε καρδινάλιο Θίοντορ ΜακΚάρικ και είχε καλέσει τον Πάπα Φραγκίσκο σε παραίτηση. Ο καρδινάλιος Μπερκ ως κανονολόγος είχε υποστηρίξει το θεμιτό του αιτήματος. Ο Μπερκ εξέφρασε επίσης ενστάσεις προς την έννοια της συνοδικότητας, όπως αναπτύχθηκε από τον Πάπα Φραγκίσκο, ως μια μη παραδοσιακή σύγχρονη ιδεολογία που προκαλεί σύγχυση, ενώ ήταν και ενάντια στη συμφωνία του Βατικανού με την Κίνα, ως μια προδοσία της μνήμης και της οδύνης των Καθολικών μαρτύρων και ομολογητών που είχαν υποφέρει στην ασιατική χώρα. Η σχέση του καρδινάλιου Μπερκ με τον Πάπα Φραγκίσκο ήταν εξαιρετικά τεταμένη, χωρίς να φτάσει εντέλει σε μία πλήρη ρήξη.

Συμπέρασμα: Σήμερα, μετά την εκλογή Τραμπ, ένα μέρος της κριτικής του Μπερκ μπορεί να φαίνεται επίκαιρο: Λ.χ. η θεματοποίηση μιας ολόκληρης «κουλτούρας» ομοφυλοφιλίας, όπως γίνεται λόγος για «woke» κουλτούρα, ένας συντηρητισμός σε έμφυλα ζητήματα που είναι χαρακτηριστικός του συντηρητικού μέρους των Ρωμαιοκαθολικών των ΗΠΑ, καθώς και η έντονη εναντίωση προς την Κίνα. Καθώς, όμως, το Κονκλάβιο αποτελείται μια μεγάλη πλειοψηφία καρδιναλίων, που έχουν τοποθετηθεί επί Πάπα Φραγκίσκου, είναι δύσκολο να εκλεγεί η κύρια και σεσημασμένη αντιπολιτευτική φωνή προς τον εκδημήσαντα Πάπα. Παραμένει το γεγονός ότι ο καρδινάλιος Μπερκ αποτελεί μία ηγετική μορφή του βορειοαμερικανικού συντηρητισμού, σε μια περίοδο όπου έχει καταστεί επίκαιρος μετά την εκλογή Τραμπ.

Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ

Ποιος είναι: Γεννημένος στο Σικάγο, υπήρξε ιεραπόστολος στο Περού από το 1985 και επικεφαλής των Αυγουστινιανών. Το 2023 ο Φραγκίσκος τον τοποθέτησε επικεφαλής σώματος που κρίνει την επιλογή των επισκόπων.

Ιδεολογία: Συμφωνεί με την οικολογική και φιλομεταναστευτική πολιτική του Φραγκίσκου.

Επικρίσεις: Ως επίσκοπος δεν ήταν αποτελεσματικός στην άρση της συγκάλυψης σε θέματα κακοποίησης από κληρικούς.

Πλεονεκτήματα: Θεωρείται άνθρωπος σύνθεσης και διακρίσεως. Η τοποθέτησή του από τον Φραγκίσκο στην ηγεσία πολύ υπεύθυνου σώματος για τις κρίσεις επισκόπων δείχνει την εμπιστοσύνη του για τα διοικητικά του χαρίσματα και την ευθυκρισία του.

Ελλείμματα: Αν και είναι 69 ετών, θεωρείται πρώιμη υποψηφιότητα.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για μια υποψηφιότητα που είναι κοντά στον Πάπα Φραγκίσκο από βορειοαμερικανική πλευρά.

Τίμοθι Μάικλ Ντόλαν

Ποιος είναι: Γεννημένος στο Μιζούρι, είναι ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Υόρκης και πρώην επικεφαλής της Συνόδου Καθολικών Επισκόπων. Είναι επίσης η πρόταση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ για τον παπικό θεσμό. Με διδακτορική διατριβή στην αμερικανική εκκλησιαστική ιστορία, είχε μια πλούσια ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στις ΗΠΑ και τη Ρώμη.

Ιδεολογία: Εκπροσωπεί τον βορειοαμερικανικό συντηρητισμό, έχοντας επικοινωνιακό χάρισμα στα αμερικανικά μίντια. Είχε αναδειχθεί σε καρδινάλιο από τον Πάπα Βενέδικτο και όχι από τον Φραγκίσκο. Ωστόσο, αν και επισήμως υποστηρίζει κλασικές συντηρητικές θέσεις, έχει κάνει κατά καιρούς μιντιακές δηλώσεις που έχουν γίνει βάιραλ για τον αντίστροφο προοδευτικό τους χαρακτήρα: Λ.χ. τονίζοντας ότι η Εκκλησία δεν κατακρίνει κανέναν, συμπεριλαμβανομένων και των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ή ακόμη και συγχαίροντας άτομα που κάνουν «coming out» ως διεκδίκηση της αλήθειας τους. Οι δηλώσεις αυτές βεβαίως διαθλώνται από την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ του. Σε ό,τι αφορά τα ενδότερα της Εκκλησίας, άσκησε, όλως αντιθέτως, κριτική στον Πάπα Φραγκίσκο ότι ο προοδευτισμός του θα οδηγήσει τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία σε κρίσεις πολυδιάσπασης προτεσταντικού τύπου.

Πλεονεκτήματα: Ως Αρχιεπίσκοπος Νέας Υόρκης, αλλά και στην προηγούμενη θέση του στο Μιλγουόκι έχει επιδείξει διοικητικά χαρίσματα. Κάνει χρήση των σόσιαλ μίντια και της τηλεόρασης ενίοτε με χαρακτηριστικό αυτοσαρκαστικό χιούμορ.

Ελλείμματα: Θεωρείται ότι είναι περισσότερο κατάλληλος για τις αμερικανικές μιντιακές συνήθειες και του λείπει η σπουδαιότητα που έχει συνδεθεί με τον παπικό θεσμό.

Συμπέρασμα: Διαθέτει ένα μείγμα αφενός επικοινωνιακού προοδευτισμού, όταν αναφέρεται στους εκτός της Εκκλησίας, λ.χ. μιλώντας για διασημότητες ή ακτιβιστές στις ΗΠΑ που δεν κατακρίνει, αλλά επιχαίρει, όταν διεκδικούν τη δική τους αλήθεια, και αφετέρου συντηρητισμού, όταν μιλάει για το τι πρέπει να κάνει η θεσμική Εκκλησία. Το χιούμορ και παρόμοιες αντιφάσεις ή εντάσεις τον φέρνουν κοντά στις παλινωδίες του Προέδρου Τραμπ, ο οποίος φαίνεται να εκτιμά αφενός την πληθωρική μιντιακή παρουσία του Ντόλαν και αφετέρου την τολμηρή εμπλοκή του σε όλα τα σύγχρονα θέματα από συντηρητική άποψη. Το γεγονός, όμως, ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος τον πρότεινε για Πάπα εντείνει τη δυσπιστία, η οποία ούτως ή άλλως θα υπήρχε προς το πρόσωπό του.